Randomizowana, kontrolowana próba stosowania cewników płucno-artwornych u pacjentów z chirurgią o wysokim ryzyku czesc 4

W każdej lokalizacji główny badacz był aktywnie zaangażowany w rejestrację i prowadzenie badania; zapisano dziennik, aby zapisać informacje o wszystkich kwalifikujących się pacjentach. Losowe przypisanie do grup leczenia i ocena wyników na podstawie definicji a priori przeprowadzono w sposób zaślepiony. Aby sędziowie zdjęć radiologicznych klatki piersiowej nie byli świadomi przypisań grup terapeutycznych podczas odczytu radiogramów, umieściliśmy nieprzezroczystą taśmę na cewniku płucno-tętniczym na obrazach i taśmach samoprzylepnych na obrazach pacjentów w grupie standardowej opieki. Wszystkie wyniki, z wyjątkiem śmierci, zostały rozstrzygnięte przez dwóch obserwatorów, którzy nie byli świadomi zadań związanych z leczeniem. Oślepienie pacjentów i klinicystów nie zostało uznane za wykonalne. Analiza statystyczna
Wielkość próby 1000 na grupę została wybrana, aby zapewnić badanie z mocą przekraczającą 90 procent dla rozróżnienia między współczynnikami umieralności wynoszącymi 10 procent i 15 procent w dwóch grupach, pozwalając na dwustronny współczynnik błędu typu I wynoszący 5 procent. Dodatkowe obliczenia potwierdziły, że przy różnych założeniach istniałaby odpowiednia moc – na przykład 78 procent mocy pozwalającej na rozróżnienie między śmiertelnością wynoszącą 5 procent a 8 procent.
Wszystkie analizy przeprowadzono na zasadzie zamiaru leczenia. Zmienne ciągłe, takie jak wiek, pojemność życiowa i indeks Goldmana39 zostały porównane z użyciem niesparowanego t-testu lub testu sumy rang Wilcoxona, w zależności od ich właściwości dystrybucyjnych. Wypaczone zmienne zostały podsumowane jako mediana i zakresy międzykwartylowe. Różnice w proporcjach (śmiertelność wewnątrzszpitalna, wskaźniki chorób i powikłań, częstość interwencji i wskaźniki osiągnięcia celów terapeutycznych) zostały porównane z użyciem dokładnego testu Fishera (lub, w stosownych przypadkach, testu chi-kwadrat), a przedziały ufności były oparte na normalnym przybliżeniu do rozkładu dwumianowego. Regresja logistyczna została zastosowana do śmiertelności wewnątrzszpitalnej w celu zbadania potencjalnych różnic w efektach leczenia w zależności od centrum badań lub charakterystyki linii podstawowej. Szacunki przeżycia były oparte na uogólnieniu prognozy Kapłana-Meiera przez Turnbulla, pozwalającej na dane z cenzurą przedziałową. Skorygowane i nieskorygowane wskaźniki ryzyka zostały oparte na parametrycznym modelu przetrwania (Weibulla). Wszystkie podane wartości P są dwustronne. Nie przeprowadzono tymczasowej analizy skuteczności.
Wyniki
Badana populacja
Spośród 3803 badanych pacjentów, 1994 pacjentów (52,4 procent) przeszło randomizację – 997 pacjentów do grupy cewnika i standardowej grupy opieki – od 9 marca 1990 r. Do 19 lipca 1999 r. Pozostałych 1809 pacjentów nie zapisano, ponieważ odmówił udziału (1074 pacjentów), ponieważ na oddziale intensywnej terapii nie było dostępnych łóżek (370 pacjentów) lub ponieważ ich lekarze nie odnieśli ich do badania (365 pacjentów).
W grupie opieki standardowej 945 pacjentów (94,8 procent) otrzymało planowaną terapię, a 52 nie; przyczynami nieotrzymania planowanego leczenia były brak dostępnego łóżka na OIT (w 9 przypadkach), brak dostępnej sali operacyjnej (w 9 przypadkach), wycofanie zgody (w 7 przypadkach) i inne powody (w 3 przypadkach). skrzynie)
[patrz też: białko ostrej fazy crp, dofinansowanie aparatu słuchowego, usg ginekologiczne kraków ]
[więcej w: dentestetica, surowica lipemiczna, białko ostrej fazy crp ]